Fragmentarisch

Geplaatst op door
1

Fragmentarisch

Met deze fragmentarische verhalen – blogjes dus –  geen roman, heb ik vandaag met dit blog 3 mijlpalen bereikt:

1)    Het wordt het 325ste blog online! In 12 jaar geschreven.

2)    Dit is het 40ste blog geredigeerd door mijn trouwe, snelle, uitstekende schrijfcoach Sigrid van Iersel, die er altijd iets positiefs in vindt. *Klik*

3)    Deze laatste 10 blogs van mijn strippenkaart van 10, die ik elke keer afneem, is 1,5 jaar geleden door Jan op mijn verjaardag cadeau gedaan! Oeps pijnlijk weer een stapje verder van hem af, na deze blog.

Kennelijk slaat mijn schrijverij best aan. Al krijg ik niet altijd reactie online, mondeling of privé wel. En dat stimuleert me enorm. Dat het ei dat ik leg, soms moeizaam uitgebroed, word herkend en erkend doet me goed. Mijn zaadjes mijmeringen worden daarmee soms tot wortelende, volwassen planten. Niet alleen bij mezelf maar kennelijk soms ook bij de lezer. Niemand verbaasder dan ik! Lees verder →

IM gedenkdagen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gedenkdagen

Net na een geboorte van een baby houden ouders eerst dagen bij, dan weken, dan maanden en pas veel later jaren. Heel apart en bijzonder dat we dit na een overlijden ook doen. Ik zeg ‘we’ omdat ik dit ook heb gehoord van lotgenoten. De IM gedenkdagen. En ja die zijn vaak zwaarbeladen.

Zelf kruip ik weg met fotoboeken, muziek, Jan’s favo: stroopwafels (wel neem ik de mini-versie ervan) en lekker eten IM van Jan. En vlak ervoor of op de dag zelf naar het graf van Jan. In gedachten of hardop zelfs daar pratend. Nog even rusten op het bankje bij de vijver met de mooie fontein en er foto’s van maken. Onlangs zat daar met zijn verjaardag een eendenpaartje gezellig bij elkaar hun veren op te poetsen. Hartverwarmend die verbondenheid, maar ook een beetje pijnlijk ergens: zij wel! Lees verder →

Verdriet verbindt…

Geplaatst op door
6

Verdriet verbindt…

De emo-rollercoaster na het overlijden van mijn eega Jan heb ik nu vaak genoeg in mijn vorige blogjes belicht. Het meest in het oog springende gevoel is verdriet en gemis. Maar er is ook een mooie andere kant aan verdriet: het kan enorm verbinden als je het met elkaar deelt. Niet voor niets dat er op een uitvaart er, als het goed is, zo’n warme sfeer hangt die een mooi afscheid vorm geeft. Waar je een fijn gevoel aan overhoudt. Ondanks alles. Ondanks het gemis. Lees verder →

Levenshaast

Geplaatst op door
4

Levenshaast

Sinds vorig jaar de 18de april, het overlijden van mijn man Jan, word ik overvallen door levenshaast. Mooi woord hé? Levenshaast. Precies de spijker op zijn kop. Het hoeft niet te rijmen met mijn uitputting van destijds en de burn-out die ik nog steeds heb. Geen idee of het wijs was, maar tussen de vele rustuurtjes overdag, had ik het gevoel dat ik met het idioot intensieve en energie-slurpende geregel zo snel mogelijk de tijd moest inhalen. Dóór, dóór, dóór. Vast en zeker geen recept om verdere uitputting te voorkomen. Maar ik kon niet anders: levenshaast… Lees verder →

Oeps 2024

Geplaatst op door
6

Dág 2023

Het nieuwe jaar 2024 stortte als een overweldigende golf over me heen, en ik worstelde met het verlaten van 2023, het sterfjaar van mijn man Jan. Dit na de veelal loeizware decembermaand, maar ook met mooie, hartverwarmende en verbindende lichtpunten gelukkig. Ik wilde 2023 helemaal niet verlaten en zeker geen nieuw begin! Het jaar waarin ik het liefst wil blijven vertoeven. Dichtbij Jan. Maar helaas, de tijd staat niet stil. Dit is onlosmakelijk met ons aardse bestaan verbonden. Voor Jan staat de tijd stil. Voor mij niet. Al zitten de emoties soms erg hoog, het leven heeft kennelijk nog een plan met mij. Ik heb de emo-rollercoaster maar te doorstaan. Lees verder →